همه می‌گویند امثال تو را تاریخ هر هزار سال به خود می‌بیند. همه می‌گویند که قطب سنگ آسیاب افلاک بوده‌ای. می‌گویند کشتی نجات بوده‌ای درآن وحشت و آوارگی و فانوس روشن بوده‌ای در آن تاریکی. می‌گویند از تو امید گرفته‌اند برای رفتن و رسیدن، برای مبارزه.
از تو بسیار آموخته‌ام؛ آموخته‌ام که انتظار در مبارزه است؛ بزرگ‌ترین درسی که به تاریخ داده‌ای.
از تو زیاد شنیده، خوانده و دیده‌ام هر چند که از تو خاطره‌ای ندارم. تنها تصویری از سال۶۸ بر‌می‌گردد ؛ هنگامیکه روی دستان لرزان مادرم ودر میان اشک‌هایش در هوا بلند شدم. در هوا بلند شدم تا به دست مردی سپرده شوم که بر کانتینر سفید رنگی ایستاده بود. من که از آن همه هیاهو ترسیده بودم، رهاشده در دستان آن مرد به تابوتی شیشه‌ای نگاه ‌کردم که چشمانت در آن آرمیده بود. فشار جمعیت و عطر گلابی که در هوا موج می‌زد و قطره‌های آبی که گهگاه به صورتم پاشیده می‌شد، همگی تو را برایم به یاد می‌آورد. تو را که می‌دانم حال فعلی‌ام را مدیونت هستم. تو را که همیشه نداشتنت مرا رنج داده است.
گاهی حسرت در جماران نشستن را دارم و گردن کشیدن برای دیدنت و شنیدن صدای ملکوتی‌ات و پرشدن قلبم از هیجان وعزت و چشمانم ازاشک.
تو رفته‌ای و زمین مانده‌است و ما بر زمین؛ با جراحتی بزرگ از نبودنت. با حسرتی بزرگی از داغ تو؛ داغی بی‌تسلی که ما را تا ابد داغدار کرده‌است.
نبودنت برای من و امثال من فقدان بزرگی است هرچند که نایبت رهرو توست و بهترین جایگزین برایت، اما من می‌دانم که دل او نیز برای تو تنگ شده...

نویسنده: زهرا عابدی